روایتگر دشت جنون، روحانی مجاهد، عارف وارسته، مرحوم حاج عبدالله ضابط را می توان پیشتاز عرصه راویتگری در وادی جهاد و شهادت نام برد. انسان وارسته ای که زندگانی خود را برای زنده نگاه داشتن یاد و خاطره و تبیین سیره شهدا صرف نمود.
بخشی از روایت مرحوم ضابط درباره « جایگاه شهدای مفقودالاثر » و خاطره یکی از دوستداران آن عارف سفر کرده را تقدیم می کنیم.
... مفقودالاثر یعنی یک عمر انتظار!
همسر شهیدی در فکه به من می‌گفت:
حاج‌آقا من هیجده سال است شوهرم برنگشته و کسی هم چیزی نمی‌گوید که کجاست و خبری ازش ندارند!
این هم دخترش!
مفقودالاثر می‌دانید یعنی چه؟
یعنی هیجده سال چشم به در دوختن!
«الإنتظار أشد من القتل»
به اندازه عمر بعضی از ماها که زندگی کردیم این زن انتظار کشیده!
این همان است که امام می‌فرمود:
«مفقودان عزیز که محور دریای بیکران الهی‌اند ،و فقرای ذاتی دنیای دون در حسرت مقام آن‌ها متحیرند».
کی می‌تواند بفهمد مفقود یعنی چه؟
فقط عشق است که این چیزها را به وجود می‌آورد.
آید آن روز که خاک سر کویش باشم
جرعه نوش اسرار مگویش باشم...
***
بالاخره مزارش را پیدا کردم، توی بهشت ثامن الائمه صحن جمهوری آستان قدس رضوی.
هنوز سنگ نداشت.
با انگشت روی خاکش نوشتم:
شهید حاج عبدالله ضابط. بلند شدم، رفتم زیارت و برگشتم.
نوشته‌ام نبود.
صدایش یکدفعه ذهنم را پر کرد.
آن شب کنار اروند می‌گفت:
شهید گمنام کسی است که انتخاب کرد گمنام بودن را!
%20copy.jpg)
